Zondag 23 juli, onze zevende vakantiedag, begon de dag bewolkt. ’s Avonds wilden we graag naar Sant Antoni om toch één keer deze vakantie de zonsondergang te zien, maar dan moest het wel helder zijn, anders had het geen zin om helemaal naar de andere kant van het eiland te reizen.

Gelukkig kwam de weersvoorspelling uit, toen we op het eind van de middag in de bus zaten, trok de bewolking weg. Omdat het zondag was reed er geen rechtstreekse bus naar Sant Antoni, maar moesten we via Eivissa reizen. We waren mooi op tijd en gingen eerst een hapje eten voordat we naar de plek gingen waar we een aantal jaar geleden ook zo mooi de zonsondergang hadden gezien. We liepen langs het beroemde Café Mambo en Café del Mar en konden prachtige plaatsen vinden op leuke ijzeren stoelen die langs de boulevard stonden, waar het later op de avond drukker en drukker zou worden. We moesten nog anderhalf uur wachten, maar vermaakten ons prima met foto’s maken van elkaar, kijken naar de boten en bootjes die we langs zagen varen en van de voorbijgangers die aan Linda vroegen of ze foto’s van hen wilde maken. Ondertussen zakte de zon steeds meer naar de horizon en was het moment nabij: de zon stond als een vuurbal op de horizon en zakte langzaam weg, tot er nog een streep over was. Nog even en … applaus! Weer een prachtige dag voorbij.

Onze dag begonnen we met een wandeling rondom Santa Eulària. Bij de receptie had ik een leuk foldertje gevonden waarin een mooie wandeling stond langs de rivier, de oude brug de Pont Vell en de kerkheuvel, Puig de Missa. Deze heuvel is 52 meter hoog en bovenop staan een kerk, een klooster en een indrukwekkend kerkhof. Het was dan wel bewolkt, maar erg benauwd, dus we liepen rustig aan en namen regelmatig de tijd om water te drinken. Boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht, in de verte zagen we ook ons appartement liggen. Weer beneden gekomen liepen we langs de Rambla naar de boulevard, waar we wat aten en dronken in een leuk eettentje.

De vijfde dag van onze vakantie, vrijdag 21 juli, begonnen we lekker rustig bij het zwembad en het strand. Ik ging op het strand zitten. Het was nog vroeg, half 11, en daardoor heerlijk rustig. Het grote strand lag er mooi en open bij, ik zag de prachtige zee, de wolken en de zon en kreeg het gevoel dat door Wendy zo mooi in haar “Ibiza” magazine wordt beschreven:

Ik vind Ibiza een magische plek, ervaar er het ultieme geluksgevoel. Geen plek op de wereld waar ik me zó thuis voel. Wakker worden, deuren openslaan, ontbijten in de zon met de fuchsiaroze bougainville, palmen en bergen op de achtergrond, Dan -onverwacht- komt een overweldigend gevoel keihard bij me binnen. Bám: schoonheid. Échte ontroering knalt mijn hart binnen. Een gevoel van rust, verwondering en geluk. Geen arrogantie, snobisme of overdreven mondain gedoe; voor ieder wat wils. In de basis is Ibiza Love, Peace and Happiness. Het échte hippiegevoel. Je ruilt je hoge hakken in voor slippertjes en hoe langer je je haar niet wast, des te beter het gaat zitten. Je kunt er zijn wie je bent.

Af en toe ging ik even de zee in om af te koelen en verder heb ik heerlijk gelezen en gewoon zitten kijken op het strand. Om half twee ging ik weer naar het appartement om te lunchen en om me klaar te maken voor ons bezoek -lekker shóppen- aan Eivissa. We kwamen hier om 16.00 uur aan met de bus.

Terwijl ik met de meiden winkel in, winkel uit ging, ging Eus op zoek naar een cadeautje voor Noah en een poster met de prachtige foto uit 1967 van fotograaf Toni Reira. Toni heeft in de zestiger jaren op Ibiza veel hippies gefotografeerd. Van deze beroemde foto is het beeld gemaakt dat je bij deze blog ziet en in Eivissa bij de haven staat. Toen onze benen toch wel wat moe waren geworden, besloten we een hapje te gaan eten bij Solera 1954. Ik nam Paëlla met allerlei soorten groenten, erg lekker. Ook de Sangria lieten we ons goed smaken.

Toen we richting de bus liepen, kocht ik toch nog de legergroene lange rok met split, die duidelijk op mij hing te wachten bij de Pimkie. Er hing er nog maar één, en dat was precies mijn maat. Inmiddels was het donker geworden en dan merk je echt dat Ibiza dan tot leven komt. Dat merkten we aan de drukte op de weg richting St. Eulària en de levendigheid die hier nog was toen we ’s avonds weer naar ons appartement liepen. Het was weer een mooie dag…

Donderdag 20 juli, gingen Linda en ik na het ontbijt eerst kaartjes kopen voor ons avondje uit bij de Ushuaïa winkel in het centrum van St. Eulària.

Dat kostte nog enige moeite, omdat we cash moesten betalen. Wij hadden alleen een bankpas meegenomen, dus moesten we op zoek naar een geldautomaat. Bij de derde poging, de eerste twee waren buiten gebruik, konden we geld opnemen en konden we kaartjes kopen voor de show van Martin Garrix. Het uitprinten van de kaartjes lukte ook pas na drie keer, omdat telkens een van de barcodes niet op een van de tickets verscheen.

Weer terug bij het appartement gingen we lekker ontspannen bij het zwembad en het strandje voor de deur. Om 17.00 uur aten we wat bij de bar van het hotel, waarna we ons gingen douchen en ons mooi gingen maken voor het avondje uit. We zagen er inderdaad prachtig uit: Febe in een knalrode jurk, Linda in een zwart gebloemde jumpsuit en ik in mijn nieuwe roze jurk.

Om 19.00 uur namen we de bus richting Eivissa. Hier wilden we overstappen op bus 14 richting Playa d’en Bossa/Ushuaïa, maar de bushalte zagen we niet zo gauw. Daarom namen we een taxi en voelden ons heel “sjiek”, afgezet worden voor de deur, hoe leuk is dat. Voordat we binnen waren bij Ushuaïa, werd drie keer aan de meiden gevraagd hoe oud ze waren, moesten ze hun ID laten zien, werden we gefouilleerd en in onze tassen gekeken. Febe moest helaas haar Tuc afgeven, drinken of eten, niets mocht mee naar binnen.

Het zag er binnen prachtig uit. Wel bijzonder de VIP ruimtes, waar het rustiger was, maar die alleen voor Bobo’s waren bedoeld. Verder grote palmbomen, vijvers en natuurlijk muziek. Toen wij aankwamen was het voorprogramma nog bezig, waarna om 22.00 uur Martin Garrix op het toneel verscheen. Leuk om het eens meegemaakt te hebben. Alle shows zijn voorzien van een enorm lichtspektakel, al die kleuren, geweldig om te zien. Gelukkig hadden we oordopjes in, want de muziek stond kn….. hard!!! Vanaf een bovengedeelte konden we alles goed overzien en als er af en toe een vliegtuig laag overkwam was dat een extra leuk effect.

Omdat Ushaïa geen dak heeft, moest er om 23.59 uur gestopt worden. Prima, want dan konden we nog een beetje redelijk thuis komen. Met de nachtbus gingen we terug naar Eivissa, waar we de volgende nachtbus, bij de haven, namen naar St. Eulària. Hier kwamen we aan om 01.30 uur, na een bijzondere avond.