Monthly Archives: augustus 2017

Ibiza 2017; Dag 7 Zonsondergang

Ibiza 2017; Dag 7 Zonsondergang

Zondag 23 juli, onze zevende vakantiedag, begon de dag bewolkt. ’s Avonds wilden we graag naar Sant Antoni om toch één keer deze vakantie de zonsondergang te zien, maar dan moest het wel helder zijn, anders had het geen zin om helemaal naar de andere kant van het eiland te reizen.

Gelukkig kwam de weersvoorspelling uit, toen we op het eind van de middag in de bus zaten, trok de bewolking weg. Omdat het zondag was reed er geen rechtstreekse bus naar Sant Antoni, maar moesten we via Eivissa reizen. We waren mooi op tijd en gingen eerst een hapje eten voordat we naar de plek gingen waar we een aantal jaar geleden ook zo mooi de zonsondergang hadden gezien. We liepen langs het beroemde Café Mambo en Café del Mar en konden prachtige plaatsen vinden op leuke ijzeren stoelen die langs de boulevard stonden, waar het later op de avond drukker en drukker zou worden. We moesten nog anderhalf uur wachten, maar vermaakten ons prima met foto’s maken van elkaar, kijken naar de boten en bootjes die we langs zagen varen en van de voorbijgangers die aan Linda vroegen of ze foto’s van hen wilde maken. Ondertussen zakte de zon steeds meer naar de horizon en was het moment nabij: de zon stond als een vuurbal op de horizon en zakte langzaam weg, tot er nog een streep over was. Nog even en … applaus! Weer een prachtige dag voorbij.

Onze dag begonnen we met een wandeling rondom Santa Eulària. Bij de receptie had ik een leuk foldertje gevonden waarin een mooie wandeling stond langs de rivier, de oude brug de Pont Vell en de kerkheuvel, Puig de Missa. Deze heuvel is 52 meter hoog en bovenop staan een kerk, een klooster en een indrukwekkend kerkhof. Het was dan wel bewolkt, maar erg benauwd, dus we liepen rustig aan en namen regelmatig de tijd om water te drinken. Boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht, in de verte zagen we ook ons appartement liggen. Weer beneden gekomen liepen we langs de Rambla naar de boulevard, waar we wat aten en dronken in een leuk eettentje.

Ibiza 2017; Dag 6 Cala Vadella

Ibiza 2017; Dag 6 Cala Vadella

Zaterdag 22 juli besloten we naar het strandje te gaan waar we vorig jaar verbleven, omdat we Febe graag de mooie uitzichtpunten wilden laten zien waar we vorig jaar zo van hadden genoten.

We gingen met de bus naar de andere kant van het eiland en stapten één halte voor Cala Vadella uit, bij Blanco Sol, het appartementencomplex waar we vorig jaar zaten. Vanaf hier namen we de weg naar beneden, waar we al gauw het eerste uitzichtpunt op Cala Vadella tegenkwamen. Dit uitzichtpunt zie je hier op de foto.

Daarna liepen we door naar het punt waar we vorig jaar zo prachtig de zon onder hebben zien gaan. Die foto gebruik ik vaak op social media. Nu geen ondergaande zon, maar wel het prachtige weidse uitzicht over de Middellandse zee. Hier maakten we weer foto’s en liepen daarna door naar het laatste uitzichtpunt, voor we naar het strandje zouden afdalen. Op dit punt zagen we heel mooi de baai van boven af en om het hoekje van de rots konden we nog net een stukje van Es Vedra zien.

Nadat we even hadden gekeken waar de bushalte voor de terugreis was, installeerden we ons om 15.00 uur op het kleine, maar knusse strandje. We genoten van het kijken naar de kinderen die er speelden, het uitzicht over het water, het lauwe water mét vissen en haalden Linda en ik herinneringen op aan de vorige zomer.

Toen, opeens, hoorden we een doffe knal. We sloegen er verder geen acht op, maar zagen even later uit een van de boten die in de baai lagen, witte rook omhoog komen. De lifeguard holde er heen en de man die op de boot stond, gooide zijn tas naar de kant en sprong in het water. Even later zagen we de eerste vlammen en gitzwarte rook uit de boot komen. Het was dus echt ernstig! Omdat je niet weet wat er komen gaat, pakten we onze spullen, kochten nog wat te drinken en namen de bus van 18.00 uur terug, richting Eivissa. Het was nog lastig wegrijden voor de buschauffeur, omdat er allerlei auto’s van hulpdiensten in de weg stonden, maar na 20 minuten konden we dan toch echt doorrijden.

In Eivissa namen we weer de bus naar Santa Eulària, waar we na een verfrissende douche, met z’n viertjes uit eten gingen. Voor het eerst deze vakantie op een echte Spaanse tijd; 21.30 uur. Hierna speelden we nog gezellig een kaartspelletje op het balkon van het appartement.

Ibiza 2017; Dag 5 Eivissa

Ibiza 2017; Dag 5 Eivissa

De vijfde dag van onze vakantie, vrijdag 21 juli, begonnen we lekker rustig bij het zwembad en het strand. Ik ging op het strand zitten. Het was nog vroeg, half 11, en daardoor heerlijk rustig. Het grote strand lag er mooi en open bij, ik zag de prachtige zee, de wolken en de zon en kreeg het gevoel dat door Wendy zo mooi in haar “Ibiza” magazine wordt beschreven:

Ik vind Ibiza een magische plek, ervaar er het ultieme geluksgevoel. Geen plek op de wereld waar ik me zó thuis voel. Wakker worden, deuren openslaan, ontbijten in de zon met de fuchsiaroze bougainville, palmen en bergen op de achtergrond, Dan -onverwacht- komt een overweldigend gevoel keihard bij me binnen. Bám: schoonheid. Échte ontroering knalt mijn hart binnen. Een gevoel van rust, verwondering en geluk. Geen arrogantie, snobisme of overdreven mondain gedoe; voor ieder wat wils. In de basis is Ibiza Love, Peace and Happiness. Het échte hippiegevoel. Je ruilt je hoge hakken in voor slippertjes en hoe langer je je haar niet wast, des te beter het gaat zitten. Je kunt er zijn wie je bent.

Af en toe ging ik even de zee in om af te koelen en verder heb ik heerlijk gelezen en gewoon zitten kijken op het strand. Om half twee ging ik weer naar het appartement om te lunchen en om me klaar te maken voor ons bezoek -lekker shóppen- aan Eivissa. We kwamen hier om 16.00 uur aan met de bus.

Terwijl ik met de meiden winkel in, winkel uit ging, ging Eus op zoek naar een cadeautje voor Noah en een poster met de prachtige foto uit 1967 van fotograaf Toni Reira. Toni heeft in de zestiger jaren op Ibiza veel hippies gefotografeerd. Van deze beroemde foto is het beeld gemaakt dat je bij deze blog ziet en in Eivissa bij de haven staat. Toen onze benen toch wel wat moe waren geworden, besloten we een hapje te gaan eten bij Solera 1954. Ik nam Paëlla met allerlei soorten groenten, erg lekker. Ook de Sangria lieten we ons goed smaken.

Toen we richting de bus liepen, kocht ik toch nog de legergroene lange rok met split, die duidelijk op mij hing te wachten bij de Pimkie. Er hing er nog maar één, en dat was precies mijn maat. Inmiddels was het donker geworden en dan merk je echt dat Ibiza dan tot leven komt. Dat merkten we aan de drukte op de weg richting St. Eulària en de levendigheid die hier nog was toen we ’s avonds weer naar ons appartement liepen. Het was weer een mooie dag…

Ibiza 2017; Dag 4 Ushuaïa

Ibiza 2017; Dag 4 Ushuaïa

Donderdag 20 juli, gingen Linda en ik na het ontbijt eerst kaartjes kopen voor ons avondje uit bij de Ushuaïa winkel in het centrum van St. Eulària.

Dat kostte nog enige moeite, omdat we cash moesten betalen. Wij hadden alleen een bankpas meegenomen, dus moesten we op zoek naar een geldautomaat. Bij de derde poging, de eerste twee waren buiten gebruik, konden we geld opnemen en konden we kaartjes kopen voor de show van Martin Garrix. Het uitprinten van de kaartjes lukte ook pas na drie keer, omdat telkens een van de barcodes niet op een van de tickets verscheen.

Weer terug bij het appartement gingen we lekker ontspannen bij het zwembad en het strandje voor de deur. Om 17.00 uur aten we wat bij de bar van het hotel, waarna we ons gingen douchen en ons mooi gingen maken voor het avondje uit. We zagen er inderdaad prachtig uit: Febe in een knalrode jurk, Linda in een zwart gebloemde jumpsuit en ik in mijn nieuwe roze jurk.

Om 19.00 uur namen we de bus richting Eivissa. Hier wilden we overstappen op bus 14 richting Playa d’en Bossa/Ushuaïa, maar de bushalte zagen we niet zo gauw. Daarom namen we een taxi en voelden ons heel “sjiek”, afgezet worden voor de deur, hoe leuk is dat. Voordat we binnen waren bij Ushuaïa, werd drie keer aan de meiden gevraagd hoe oud ze waren, moesten ze hun ID laten zien, werden we gefouilleerd en in onze tassen gekeken. Febe moest helaas haar Tuc afgeven, drinken of eten, niets mocht mee naar binnen.

Het zag er binnen prachtig uit. Wel bijzonder de VIP ruimtes, waar het rustiger was, maar die alleen voor Bobo’s waren bedoeld. Verder grote palmbomen, vijvers en natuurlijk muziek. Toen wij aankwamen was het voorprogramma nog bezig, waarna om 22.00 uur Martin Garrix op het toneel verscheen. Leuk om het eens meegemaakt te hebben. Alle shows zijn voorzien van een enorm lichtspektakel, al die kleuren, geweldig om te zien. Gelukkig hadden we oordopjes in, want de muziek stond kn….. hard!!! Vanaf een bovengedeelte konden we alles goed overzien en als er af en toe een vliegtuig laag overkwam was dat een extra leuk effect.

Omdat Ushaïa geen dak heeft, moest er om 23.59 uur gestopt worden. Prima, want dan konden we nog een beetje redelijk thuis komen. Met de nachtbus gingen we terug naar Eivissa, waar we de volgende nachtbus, bij de haven, namen naar St. Eulària. Hier kwamen we aan om 01.30 uur, na een bijzondere avond.

“We gaan naar Enschede”.

“We gaan naar Enschede”.

Zaterdag 28 juli zaten we weer eens ouderwets met ons bord op schoot voor de tv, omdat de voetbaldames om 18.00 uur de EK kwartfinale tegen Zweden speelden. In de poulefase waren de Leeuwinnen als eerste geëindigd, en nu mochten ze het opnemen tegen Zweden, dat tweede was geworden in poule B. Zweden, dat de laatste negen keer de poulefase op een EK overleefde, was een geduchte tegenstander.

Zus Esther zat in Deventer op de tribune en door haar enthousiaste verhalen, dachten wij: “Misschien kunnen wij ook wel een kaartje zien te bemachtigen voor de vólgende wedstrijd, de halve finale”. Die halve finale kwam steeds meer in zicht. Halverwege de tweede helft namen we eens een kijkje op een ticketsite en in de 88e minuut, toen het nog steeds 2-0 voor Oranje stond, besloten we er voor te gaan: drie tickets bestellen voor de halve finale in Enschede. Inmiddels hoorden we dat ook van de tribunes: “We gaan naar Enschede” en wij, Eus, Linda en ik zouden daar bij zijn.

We zochten van de week onze oranje outfits op, T-shirts en ander “oranje spul” van lang geleden, toen de mánnen nog goed presteerden en de straten oranje kleurden. Gisteren, 3 augustus, gingen we om 15.00 uur met de auto richting het oosten. Via Utrecht, Amersfoort en Apeldoorn, kwamen we om 17.15 uur aan bij de universiteit van Enschede, waar we de auto parkeerden. Daar zagen we de eerste oranje supporters al lopen, met opvallend veel gezinnen met jonge kinderen. Na ongeveer 20 minuten lopen kwamen we aan bij het stadion van FC Twente, waar de wedstrijd om 20.45 uur zou beginnen.

Op het terrein voor het stadion aten we eerst wat, voordat we naar binnen gingen. Ondertussen keken we naar de vrolijke uitgedoste mensen die voorbij kwamen lopen. Rond 19.00 uur liepen we door de tunnel het spoor onderdoor, richting het stadion, waar we eerst muntjes kochten om binnen drinken te kunnen kopen. Daarna zochten we ingang Q op, helemaal aan de andere kant van het stadion. We gooiden onze waterflesjes weg en nadat we ons kaartje hadden gescand en mijn tas was gecontroleerd, klommen we de trappen op naar boven. Halverwege bleven we even kijken naar de spelersbus die in de verte aan kwam rijden; de speelsters komen dus vrij laat aan voor een wedstrijd.

Onze plaatsen hadden we snel gevonden, heel hoog, met een goed uitzicht over het hele veld. Langzamerhand kleurde het stadion oranje, je zag slechts een enkele Engelse supporter met de wit/rode vlag. Tijdens het wachten werden we vermaakt door de stadionspeaker en videobeelden. Zo werden we op de hoogte gehouden van het verloop van de andere halve finale (Denemarken – Oostenrijk) in Breda, werden er beelden getoond van supporters, die elkaar een kus moesten geven, of dit juist níet deden en er werd gezongen en geklapt met de oranje “opblaasstokken”, die onder elke stoel te vinden waren.

Om 20.45 uur begon na het zingen van de volksliederen en het aftellen van 10 naar 0, de wedstrijd. Heel bijzonder om mee te maken. Terwijl je kijkt, luister je ook naar de trom die het publiek opzweept, of de trompet die weer een lied inzet en zing, juich en joel je mee met de andere supporters. En, als Engeland gevaarlijk dichtbij het Nederlands doel was, werd het heel stil, keek iedereen gespannen toe. Waarna heel vaak een OE——— volgde of een applaus als de keepster de bal weer vast had, of de aanval goed was afgeslagen. Twee keer ging er een grote zucht door het stadion, toen een speelster van Engeland op de paal schoot en toen een Nederlandse speelster een bal van de doellijn wegschopte.

Bij de drie doelpunten schóót het publiek omhoog en om de acties van Shanice van de Sanden bij de cornervlag werd hard gelachen. Wat een snelheid heeft deze speelster. Vaak werden haar acties beloond met een ingooi of een corner, waarop natuurlijk weer applaus volgde. De doelpunten heb ik later nog terug gekeken. Het doelpunt van Vivianne Miedema vond ik toch wel de mooiste van deze avond.

Helaas was het om 22.30 uur alweer voorbij. De tijd was omgevlogen. Alle 27.093 mensen gingen weer huiswaarts. Gevolg, heel veel auto’s die de stad uit wilden, waardoor alles vast kwam te staan. Wij bleven tot 00.15 uur in de auto op het parkeerterrein zitten en gingen pas rijden toen alles een beetje in beweging kwam. Om 2.15 uur rolden we ons bed in, na een historische avond voor het Nederlandse vrouwenvoetbal: het bereiken van de finale van het EK. En wij waren erbij, tralalalala.