Zaterdag 28 juli zaten we weer eens ouderwets met ons bord op schoot voor de tv, omdat de voetbaldames om 18.00 uur de EK kwartfinale tegen Zweden speelden. In de poulefase waren de Leeuwinnen als eerste geëindigd, en nu mochten ze het opnemen tegen Zweden, dat tweede was geworden in poule B. Zweden, dat de laatste negen keer de poulefase op een EK overleefde, was een geduchte tegenstander.
Zus Esther zat in Deventer op de tribune en door haar enthousiaste verhalen, dachten wij: “Misschien kunnen wij ook wel een kaartje zien te bemachtigen voor de vólgende wedstrijd, de halve finale”. Die halve finale kwam steeds meer in zicht. Halverwege de tweede helft namen we eens een kijkje op een ticketsite en in de 88e minuut, toen het nog steeds 2-0 voor Oranje stond, besloten we er voor te gaan: drie tickets bestellen voor de halve finale in Enschede. Inmiddels hoorden we dat ook van de tribunes: “We gaan naar Enschede” en wij, Eus, Linda en ik zouden daar bij zijn.
We zochten van de week onze oranje outfits op, T-shirts en ander “oranje spul” van lang geleden, toen de mánnen nog goed presteerden en de straten oranje kleurden. Gisteren, 3 augustus, gingen we om 15.00 uur met de auto richting het oosten. Via Utrecht, Amersfoort en Apeldoorn, kwamen we om 17.15 uur aan bij de universiteit van Enschede, waar we de auto parkeerden. Daar zagen we de eerste oranje supporters al lopen, met opvallend veel gezinnen met jonge kinderen. Na ongeveer 20 minuten lopen kwamen we aan bij het stadion van FC Twente, waar de wedstrijd om 20.45 uur zou beginnen.
Op het terrein voor het stadion aten we eerst wat, voordat we naar binnen gingen. Ondertussen keken we naar de vrolijke uitgedoste mensen die voorbij kwamen lopen. Rond 19.00 uur liepen we door de tunnel het spoor onderdoor, richting het stadion, waar we eerst muntjes kochten om binnen drinken te kunnen kopen. Daarna zochten we ingang Q op, helemaal aan de andere kant van het stadion. We gooiden onze waterflesjes weg en nadat we ons kaartje hadden gescand en mijn tas was gecontroleerd, klommen we de trappen op naar boven. Halverwege bleven we even kijken naar de spelersbus die in de verte aan kwam rijden; de speelsters komen dus vrij laat aan voor een wedstrijd.
Onze plaatsen hadden we snel gevonden, heel hoog, met een goed uitzicht over het hele veld. Langzamerhand kleurde het stadion oranje, je zag slechts een enkele Engelse supporter met de wit/rode vlag. Tijdens het wachten werden we vermaakt door de stadionspeaker en videobeelden. Zo werden we op de hoogte gehouden van het verloop van de andere halve finale (Denemarken – Oostenrijk) in Breda, werden er beelden getoond van supporters, die elkaar een kus moesten geven, of dit juist níet deden en er werd gezongen en geklapt met de oranje “opblaasstokken”, die onder elke stoel te vinden waren.
Om 20.45 uur begon na het zingen van de volksliederen en het aftellen van 10 naar 0, de wedstrijd. Heel bijzonder om mee te maken. Terwijl je kijkt, luister je ook naar de trom die het publiek opzweept, of de trompet die weer een lied inzet en zing, juich en joel je mee met de andere supporters. En, als Engeland gevaarlijk dichtbij het Nederlands doel was, werd het heel stil, keek iedereen gespannen toe. Waarna heel vaak een OE——— volgde of een applaus als de keepster de bal weer vast had, of de aanval goed was afgeslagen. Twee keer ging er een grote zucht door het stadion, toen een speelster van Engeland op de paal schoot en toen een Nederlandse speelster een bal van de doellijn wegschopte.
Bij de drie doelpunten schóót het publiek omhoog en om de acties van Shanice van de Sanden bij de cornervlag werd hard gelachen. Wat een snelheid heeft deze speelster. Vaak werden haar acties beloond met een ingooi of een corner, waarop natuurlijk weer applaus volgde. De doelpunten heb ik later nog terug gekeken. Het doelpunt van Vivianne Miedema vond ik toch wel de mooiste van deze avond.
Helaas was het om 22.30 uur alweer voorbij. De tijd was omgevlogen. Alle 27.093 mensen gingen weer huiswaarts. Gevolg, heel veel auto’s die de stad uit wilden, waardoor alles vast kwam te staan. Wij bleven tot 00.15 uur in de auto op het parkeerterrein zitten en gingen pas rijden toen alles een beetje in beweging kwam. Om 2.15 uur rolden we ons bed in, na een historische avond voor het Nederlandse vrouwenvoetbal: het bereiken van de finale van het EK. En wij waren erbij, tralalalala.