Soms heb je wel eens van die dagen, die anders dan anders verlopen en waar veel onverwachte dingen gebeuren… Gisteren, donderdag 1 augustus was zo’n dag. Een dag dat Linda en ik samen op pad gingen.
We hadden ’s morgens als eerste om 10 uur een afspraak bij de tandarts voor onze driekwart jaarlijkse controle. Toen ik aan de beurt was, vertelde ik dat ik nog steeds een gevoelige plek heb, bij mijn achterste kies. Een plek, die vooral gevoelig is als ik ’s morgens wakker word. Heel raadselachtig. Met een heel koud wattenstaafje en een röntgenfoto, kwam de tandarts er achter dat er een zenuw dood is en dat hij binnenkort de wortel schoon zal moeten spoelen, omdat het anders misschien toch weer kan gaan ontsteken. Ik vroeg natuurlijk of dat dan verdooft kan worden, en dat is gelukkig zo. “Het is alleen vervelend dat je dan een uur met je mond open moet liggen”, zei de tandarts. Nou ja, als het geen pijn doet, dan is dat niet erg.
Hierna reden Linda en ik met de Corsa naar Schiedam, waar we de sleutels van loodsen in Dordrecht op gingen halen, omdat Linda hier de binnenkant zou gaan fotograferen als opdracht van een architectenbureau. Afgelopen maandag had ze de buitenkant al vastgelegd. Toen we richting Dordrecht reden voelde ik dat de auto soms wat moeite had om dóór te trekken, alsof er wat haperde. Linda dacht dat het aan mijn rijstijl lag, maar ik zei dat het anders voelde dan anders. Mijn oog viel toen op een oranje lampje, dat af en toe aan ging. We besloten om toch maar te stoppen om te kijken wat er aan de hand was en zochten een benzinepomp op. Heel toevallig zagen we daar een ANWB auto staan, bij een ander pech geval. We belden de ANWB centrale (gelukkig had ik ’s morgens mijn pasje meegenomen) en na een half uur kwam de ANWB auto onze kant op.
We werden ontzettend aardig door Jan-Willem geholpen, die vandaag op pad was met een vrouw, die anders op het kantoor werkt. Met een apparaatje las hij uit wat er aan de hand was en in “Jip en Janneke taal”, wist hij ons dat goed uit te leggen. Het euvel zat in de bobine, waarbij een van de vier cilinders niet optimaal functioneerde en waardoor dus het schokkerige gevoel ontstond. Jan-Willem spoot wat kruipolie op de bougies, die in contact staan met deze cilinders en zei dat we onze weg gewoon konden vervolgen. “Binnenkort even langs de garage kan geen kwaad”, zei hij, “maar het kan ook zijn dat het nu is opgelost”. Dat was inderdaad zo. De rest van de dag heb ik het lampje niet meer zien branden en reed de auto zoals ik gewend was.
Na dit ANWB avontuur vervolgden we onze weg naar Dordrecht. Hier fotografeerde Linda de binnenkant van de drie loodsen. Bij het laatste pand begon het heel hard te regenen. Dit maakte een enorme herrie op het dak van de metalen platen. Na het nemen van alle foto’s, reden we weer terug naar Schiedam om de sleutels terug te brengen. Gelukkig ging het nog steeds goed met de auto en konden we met een gerust hart onze weg vervolgen.
Onze volgende stop was Ikea in Delft, waar ik spullen kocht voor de inrichting van de klas. Grote plastic bakken, een tafeltje en kleerhangers voor de huishoek, een karretje voor de eetbakjes en drinkbekers enzovoort. Leuk dat ik alles van mijn wensenlijstje kon vinden. We dronken er nog wat, omdat onze benen toçh wel wat moe begonnen te worden van de lange dag op pad. Maar nog even, en we zouden rond 18.15 uur thuis zijn. Dáchten we…
Ik wilde nog even langs school rijden om de spullen daar vast neer te zetten. Helaas vertoonde het alarm weer kuren. Ik voerde bij binnenkomst mijn code in en deed daarna de deur naar de gang open, maar op dat moment ging het alarm weer af. Net als vorige keer toen dit gebeurde, voerde ik weer mijn code in en toen bleef het gelukkig stil. Maar inmiddels had wel de beveiligingscentrale een seintje gekregen en belde naar school. De medewerker vroeg naar de code van zes cijfers, die je moet doorgeven als er iets mis gaat. Maar ja, het is vakantie, en de code was nergens te vinden. Ooit natuurlijk wel gekregen, maar het is niet iets dat ik standaard bij me heb. Gelukkig kon ik Nina van de administratie bereiken en zij heeft me kunnen helpen. Ik kreeg van haar het telefoonnummer van de centrale en de zes cijfers die ik door kon geven. Hiermee kon Westvliet beveiliging door hen worden afgebeld en kon ik met Linda de spullen in school zetten.
Om 19.00 uur kwamen we eindelijk thuis. Linda had nog een klein beetje energie om na deze lange dag Chicken Tonight te maken, wat we op schoot opaten. Het was me een dagje wel geweest. Ik heb alle bijzonderheden omtrent het alarm maar in mijn telefoon gezet, zodat ik een volgende keer alles bij de hand heb als ik iets door moet geven. Hoop dat mijn telefoon dan wel goed opgeladen is, want de 2% was wel erg weinig toen ik Nina wilde bellen. Gelukkig had ik wel een schooltelefoon bij de hand en lukte het zelfs het alarm er weer op te zetten met een tip van Nina, want ook daar had het alarm vandaag aanvankelijk geen zin in. Uiteindelijk kwam alles weer goed en waren Linda en ik blij dat we vandaag samen op stap waren.
