Nu het alweer vier weken geleden is dat er allemaal maatregelen van kracht werden in verband met het coronavirus, lees je steeds vaker over het nieuwe normaal. Voor iedereen ziet het leven er nu anders uit, voor de een wat meer dan voor de ander. In deze blog vertel ik hoe mijn nieuwe normaal er nu uit ziet.
In het nieuwe normaal ga ik op dinsdagochtend niet badmintonnen, maar wandelen of fietsen in de omgeving om toch een soort van sportmoment te hebben. En als ik dan toch op pad ben, oefen ik met foto’s maken met mijn nieuwe camera. Zo vang ik twee vliegen in een klap.
In het nieuwe normaal houd ik mij nauwelijks nog bezig met bestuurszaken voor de badmintonclub, geef ik geen blokfluitles meer en ben ik geen tijd kwijt met lessen voorbereiden voor school. Zelfs mijn lesuren op school zijn verminderd, omdat er maximaal maar drie leerkrachten op school aanwezig mogen zijn voor de opvang van kinderen. In de tijd die ik hierdoor over heb volg ik een online cursus Engels voor beginners en gevorderden.
In het nieuwe normaal ga ik niet naar school om les te geven, maar om een aantal kinderen op te vangen van ouders met vitale beroepen. De kinderen van mijn groep hebben papierwerk meegekregen om thuis te doen, dus hoef ik mij niet bezig te houden met online lessen. Naast oppassen bestaat mijn werk nu uit mailtjes beantwoorden van ouders en de werkpakketten nakijken van de eerste drie weken. Ook zie ik in het nieuwe normaal veel van mijn collega’s niet. We spreken elkaar nu via de mail en Whatsapp en vergaderen sinds kort via Microsoft Teams.
In het nieuwe normaal schrijf ik geen kaarten meer via Postcrossing zoals ik regelmatig deed, maar schrijf ik twee keer per week een brief naar ouderen of anderen in mijn netwerk die een steuntje kunnen gebruiken.
In het nieuwe normaal zijn de bureaus in huis overgenomen door de thuiswerkers, liggen er regelmatig puzzels van 1000 stukjes op de huiskamertafel, kijken we dagelijks gezamenlijk het NOS journaal om 20.00 uur, wassen we heel vaak onze handen, houden we geen spelletjesavonden met ons gezin, maar zien we elkaar via Facetime, kijken we alleen naar onze kleindochter, houden we overal zoveel mogelijk voldoende afstand, hebben we geen vakantie voorpret, blijven we zoveel mogelijk thuis, doen we het met onze herinneringen en vragen we ons regelmatig af: “Hoe lang zal het nog duren voor alles weer NORMAAL is?