Maandag 1 mei ben ik met “filmvriendin” Conny naar “The Zookeeper’s wife” geweest. We spraken om 17.00 uur af voor bioscoop Buitenhof, waar we kaartjes kochten voor de voorstelling van 18.30 uur. We konden nog mooie plaatsen kiezen op de achterste rij.

Hierna gingen we eerst een hapje eten bij Dudok in de Passage. We moesten nog tempo maken, want voor we het wisten was het 18.30 uur. In het donker zochten we onze plaatsen op. Conny had een mooie, indrukwekkende film uitgezocht, over een waargebeurd verhaal uit de Tweede Wereldoorlog.

Hieronder neem ik de beschrijving over van de Pathé website:
De Poolse Antonina en haar man Jan Zabinski wisten tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 300 Joden uit de handen van de Nazi’s te redden door ze een schuilplek te bieden in hun dierentuin.

Waargebeurd en persoonlijk oorlogsverhaal waarin hoop centraal staat. De film vertelt op onnavolgbare wijze het verhaal van het gezin, maar ook dat van de dieren in hun dierentuin, de tijdelijke Joodse bewoners en de stad Warschau in de allesverwoestende oorlog.

Zookeepers Wife is een verfilming van het gelijknamige boek (in Nederland vertaald als Antonina’s Dierentuin) van Diane Ackerman. Zij baseerde haar verhaal op de archieven en dagboeken van Antonina Zabinski. Van het boek werden wereldwijd meer dan 500.000 exemplaren verkocht. In de Verenigde Staten stond het 54 weken in The New York Times-bestsellerlijst.

Na afloop van de film dronken we nog een koffie in het café van Buitenhof, waarna we via Het Binnenhof en Het Plein naar het station liepen. Hier stapte Conny op de fiets en ging ik met de bus naar huis, na weer een gezellig filmavondje.

Woensdag 1 maart ben ik met Linda naar de film Lion geweest in Buitenhof in Den Haag. Toen Linda een film ging uitzoeken, viel haar oog toevallig op deze film. Afgelopen zomer hebben we het boek (A long way home) gelezen over dit waargebeurde verhaal en nu zagen we dat er een verfilming van was gemaakt. We reserveerden een paar dagen eerder kaartjes, waardoor we mooie plaatsen hadden. Goed dat we dit al zo vroeg hadden gedaan, want de zaal was helemaal uitverkocht.

Voor aanvang van de film gingen we een hapje eten bij Havanna, waar we een toast uitbrachten op de 88-ste verjaardag van -opa- Rob en waar we fantaseerden over ons kleinkind en neefje “dat nu toch wel gauw geboren zou worden”.

Lion was een prachtige film; een indrukwekkend verhaal en mooi gespeeld. Op Wikipedia staat het verhaal mooi beschreven, ik neem het hieronder over:
De Indiase jongen Saroo Brierley raakt op vijfjarige leeftijd in Khandwa gescheiden van zijn broer Guddu, die moest werken, op een treinstation. Zijn moeder is analfabeet en erg arm. Zij voorziet in haar levensonderhoud door het sjouwen van stenen.

Saroo stapt in een lege trein die wegrijdt en komt terecht in Calcutta, waar hij de taal niet kent. Hij blijft in leven door onder andere op een vuilnisbelt zijn kostje bij elkaar te zoeken en slaapt op straat. Als hij van een vriendelijke vrouw hulp krijgt, blijkt haar partner ook niet veel goeds in de zin te hebben met het mooie jongetje Saroo. Saroo vlucht weg. Hij komt uiteindelijk terecht in een soort weeshuis. Vandaar uit wordt hij geadopteerd door een Australisch echtpaar, dat later nog een ander kind uit India adopteert. Deze broer van Saroo, Mantosh, ontwikkelt zich niet goed en raakt aan de drugs.

Saroo doet goed zijn best en wordt een succesvolle student. Hij gaat naar Melbourne. Op een avond bij vrienden wordt Indiaas gegeten. Saroo ziet daar een bepaalde gefrituurde, knalrode, lekkernij uit zijn vroege jeugd. Hij herkent het en allerlei beelden komen terug, onder andere van het treinstation waar hij zijn broertje is kwijtgeraakt. Hij gaat zich verdiepen in zijn afkomst en wil weten waar hij vandaan komt. Dit wordt een ware obsessie voor hem waardoor het misloopt met zijn vriendin. Saroo zoekt op Google Earth naar beelden om zijn geboorteplaats terug te vinden. Uiteindelijk lukt hem dat en vindt hij zijn moeder terug, die altijd op hem gewacht heeft.
Aan het eind van de film wordt de reden van de titel, Lion, pas duidelijk. Saroo kwam er bij de ontmoeting met zijn moeder achter dat hij zijn naam niet goed uitgesproken had. Zijn naam luidde Sheru, een woord dat “leeuw” betekent in het Hindi.

Na afloop van de film liepen we naar het Centraal Station, waar we de bus naar huis zouden nemen. Op Het Plein dronken we nog wat bij De Tijd en spraken we nog even na over de acteurs van de film en het ongelooflijke verhaal.

Op Sinterklaasavond ben ik met Linda naar het Filmhuis geweest, naar de documentaire “De kinderen van juf Kiet”. Een prachtige film over een juf die werkt met kinderen die net in Nederland zijn aangekomen en eerst les krijgen in een aparte klas, voordat ze naar een groep op een basisschool doorstromen.

De recensie die Pauline Kleijer schreef in de Volkskrant, vat de film goed samen. Daarom neem ik deze hieronder geheel over:
De kinderen van juf Kiet is een klein monument voor een juf, maar vooral voor haar dappere klas. Een parel van een documentaire: subtiel maar krachtig en met een feilloos gevoel voor wat er in hoofden van gevluchte kinderen kan omgaan.

Jorj hangt als een dweil over zijn schooltafel en is nergens toe te bewegen. ‘Ik heb een hersenstoring’, mompelt hij tegen zichzelf in het Arabisch. In de klas van juf Kiet moet hij eigenlijk Nederlands praten, maar hij is hier nog maar net. Net als zijn broertje Maksem heeft hij dikke wallen onder zijn ogen. De jongens, met hun ouders gevlucht uit Syrië, slapen slecht. Er zitten meer Syrische kinderen in deze internationale instroomklas in het Noord-Brabantse Hapert. Juf Kiet Engels (kordaat, streng waar nodig en altijd betrokken) probeert hen geduldig in het ritme van een Nederlandse basisschool te persen. De meeste kinderen storten zich met overgave op hun taakjes: letters schrijven, rekenen, tekenen. Alleen Jorj lukt het maar niet.

Petra Lataster-Czisch en Peter Lataster mochten een schooljaar lang meekijken in de klas van juf Kiet. Op ooghoogte van de kinderen filmden ze de dagelijkse bezigheden: de ruzies, het gegiechel, de verliefdheden, de kleine drama’s die op die leeftijd zo groot lijken. Zo moet de 6-jarige Leanne opboksen tegen de 8-jarige Haya, die haar betuttelt. De kleine Maksem is overal bang voor, terwijl Branche, afkomstig uit Macedonië, helemaal nergens mee lijkt te zitten.

Het ziet er altijd bedrieglijk eenvoudig uit, wat de Latasters doen. Het regisseursduo maakte eerder prachtige documentaires als Niet zonder jou (2010) en Als we het zouden weten (2007), waarin ze met oneindig veel respect de weerloosheid van de mens toonden: aan het eind, of juist het te vroege begin van het leven. Daarmee vergeleken zijn de kinderen van juf Kiet wonderen van vitaliteit, maar ook kwetsbaar. Haast terloops komt dat tot uiting. Jorj is het meest sprekende voorbeeld. In een gesprek met de juf vertelt hij welke angsten hij heeft uitgestaan in Syrië. ‘Buiten boem boem, niet goed.’ Maar ook in de ogen van Haya, pestkopje in de dop, is te zien hoe ze hunkert naar veiligheid. Het vertrouwen dat juf Kiet in haar toont, is het juiste medicijn.

Met messcherpe zorgvuldigheid leggen de Latasters het vast. De kinderen staan steeds voorop in deze observerende documentaire, waarin, behalve het schoolpersoneel, geen volwassene voorkomt. Een slimme keuze, want juist de onderonsjes tussen de leerlingen zijn het onthullendst, grappigst en aandoenlijkst.

Het vertrouwen dat juf Kiet in de moeilijke kinderen toont, is het juiste medicijn.

Knap is ook hoe de filmmakers de scènes voor zich laten spreken. De uitgekiende montage van Mario Steenbergen, die uit honderden uren filmmateriaal kon putten, is sturend zonder betekenis op te dringen. Dat creëert lucht. Ontroerend wordt het toch wel, met geboren filmsterretjes als de expressieve Leanne en de grapjas Jorj.

De kinderen van juf Kiet is een parel van een documentaire: subtiel maar krachtig en met een feilloos gevoel voor wat er in kinderhoofden kan omgaan. Een klein monument voor een juf, maar vooral voor haar dappere klas.

Kortom: een aanrader om te gaan bekijken.

Gisteren weer afgesproken met vriendin Conny om naar de film te gaan. Dit keer had Conny een film uitgekozen; Monsieur Chocolat, die momenteel onder andere draait in Den Haag in Buitenhof. We namen de voorstelling van 17.15 uur. Om half 8 was de film afgelopen.  Hierna liepen we naar het Plein, waar we bij Cloose een heerlijke “vangst van de dag” (zalm met krieltjes en witte asperges) aten. Het was er gezellig druk. De film maakte indruk op ons, een aanrader voor wie van het genre “drama” films houdt.

Waar gaat Monsier Chocolat over?
Monsieur Chocolat vertelt het waargebeurde verhaal van de legendarische Franse clown Chocolat. Chocolat wordt geboren als slaaf, maar groeit uit tot een beroemdheid in de tijd van de belle époque in Parijs. Hij is de eerste zwarte circusartiest en samen met zijn partner, de clown Footit, beleeft hij weergaloze successen.

De circusbranche heeft het nu zwaar, maar eind negentiende-eeuw – vóór de komst van bioscoop en televisie – was circus een zeer populaire vorm van vermaak. Naast acrobaten en jongleurs vormden clowns een onmisbaar onderdeel van een circusvoorstelling. Rond 1885 was de Engelse clown Foottit een gevierde verschijning in de Parijse circussen. In die tijd leerde hij de jonge Rafael Padilla kennen, de zoon van een zwarte slaaf op Cuba, die als hulpje in een Frans circus werkte. De twee vormden daarop een clownsduo dat onder de naam Foottit & Chocolat furore maakte in het Parijse Nouveau Cirque.

Eenmaal in Parijs begint het succes voor Footit en Chocolat: enthousiast publiek, volle zalen, almaar nieuwe voorstellingen en bakken geld zijn hun deel. Als eerste zwarte artiest in Frankrijk is Chocolat sowieso al een publiekstrekker, en met hun fysieke acts weet het duo het publiek keer op keer te vermaken. Uiteraard kan dit succes niet aanblijven; Chocolat heeft een probleem met geld, drank en gokken en belandt in een schandaalwekkende relatie met de blanke Marie

Kan hij omgaan met de valkuilen van de roem, de vele vrouwen en het snelle geld? Monsieur Chocolat vertelt het vergeten verhaal van een buitengewone man.
Monsieur Chocolat gaat vooral over de vriendschap tussen Chocolat en Footit, maar ook over het verleden van Frankrijk en de rol van zwarte artiesten in de entertainmentindustrie.

De eerste dag van de voorjaarsvakantie, gezellig met Linda op stap geweest naar Leiden. Eerst wat gewinkeld in de Haarlemmerstraat en daarna om 16.00 uur naar de film “The Danish girl” geweest. Na afloop een hapje gegeten in “De Bruine Boon”.

The Danish Girl vertelt het bijzondere liefdesverhaal gebaseerd op het leven van de kunstenaars Einar en Gerda Wegener. De film, die zich afspeelt in de jaren twintig, is gebaseerd op het waargebeurde verhaal over Einar’s baanbrekende beslissing om als vrouw, Lili Elbe, door het leven te gaan en de invloed daarvan op hun huwelijk en kunst.

Op Wikipedia heb ik opgezocht wie Lili Elbe nu echt was.
Lili Elbe, geboren als Einar Wegener, (Vejle, 28 december 1882 – Dresden, 13 september 1931) was een Deense kunstschilder(es) en is, voor zover bekend, de eerste die een transseksuele chirurgische operatie onderging.

Aan de kunstacademie in Kopenhagen ontmoette Elbe Gerda Wegener. Ze zijn omstreeks 1906 getrouwd. Beiden werkten als illustrator. Elbe specialiseerde zich in landschapsschilderijen, Gerda illustreerde boeken en modetijdschriften. Het lijkt erop, dat Elbe een voorkeur voor vrouwenkleding bij zichzelf ontdekte tijdens het vele model staan voor de tekeningen van Gerda.

Het is aannemelijk dat ze/hij interseksueel was: haar/zijn uiterlijk was meer vrouwelijk dan mannelijk.
Gedurende de jaren twintig en dertig kleedde Wegener zich als een vrouw, nam deel aan het openbare leven, ontving thuis gasten en noemde zich “Lili Elbe”. Blijkbaar werd hij als vrouw geaccepteerd, hij kreeg zelfs een huwelijksaanzoek. Alleen intieme vrienden wisten dat hij transseksueel was. Aan anderen werd hij door Gerda geïntroduceerd als de zuster van Einar.

In 1930 vertrok Lili naar Duitsland voor de chirurgische ingreep, die in die tijd nog experimenteel was. Elbe onderging een uitgebreid psychologisch onderzoek door de seksuoloog Magnus Hirschfeld in Berlijn. De eerste operatie, de verwijdering van de mannelijke genitaliën, werd verricht door dr. Warnekros in de Frauenklinik te Dresden.
De tweede operatie was bedoeld om eierstokken te transplanteren. Die werden echter tijdens de vierde operatie verwijderd omdat er ernstige complicaties waren ontstaan.

Haar zaak was inmiddels een sensatie geworden, zowel in Denemarken als in Duitsland. In oktober 1930 verklaarde koning Christiaan X van Denemarken haar huwelijk nietig. Ze kreeg een nieuw paspoort waarin haar nieuwe naam en nieuwe geslacht vermeld werden. Gerda hertrouwde met een gezamenlijke vriend, en Lili aanvaardde het aanzoek van een andere vriend – zodra ze in staat zou zijn om “moeder te worden”.

Lili Elbe stopte met schilderen. Ze overleed in 1931, vermoedelijk wegens een longembolie na haar vijfde en laatste operatie – een ook tegenwoordig gekend risico bij transseksuele operaties. Sommigen geloven dat ze haar dood in scène heeft gezet om elders anoniem een nieuw leven te beginnen.

Naast het mooie acteren van Eddie Redmayne en Alicia Vikander waren ook de sfeerbeelden prachtig om naar te kijken. Kortom; een aanrader.