Op dinsdag 25 juli, onze laatste hele dag op Ibiza, vierde Febe haar 23e verjaardag. De avond ervóór ging ze al met Linda en vriendin Koren en haar zus naar Ibiza-stad om op een terrasje te proosten om 00.00 uur.

De 25e juli begonnen we rustig aan, en gingen we ontbijten bij een van tentjes op de boulevard waar we al eerder deze vakantie lekker hadden gegeten. ’s Middags genoten we nog voor de laatste keer van het strandje “voor de deur”. We hebben er nog even heerlijk gelezen, gezwommen en vooral rústig aan gedaan.

Op het eind van de middag namen we de bus naar Ibiza-stad, waar we naar Figueretas liepen, op zoek naar de hamburgertent waar Febe graag wilde eten. Vorig jaar was ze hier met vriendinnen geweest en dít jaar wilde ze óns de heerlijke hamburgers laten proeven. We kwamen langs Hotel Figueretas, waar we de eerste twee jaar op Ibiza verbleven en liepen ook langs het appartement waar Linda en ik vorig jaar mei logeerden. Leuk om alles weer even terug te zien en herinneringen op te halen.

Woensdag 26 juli hadden we genoeg tijd om onze spullen bij elkaar te zoeken en alles in te pakken. Onze vlucht zou pas ’s middags gaan. Aanvankelijk wilden we met de bus naar het vliegveld, maar het duurde en duurde maar eer er een bus kwam, omdat het erg druk was op de weg. Daarom namen we maar een taxi vanaf het busstation.

Om 18.00 uur kwamen we weer aan op Schiphol, na een heerlijke vakantie. We hebben weer veel gezien en gedaan. Wie weet gaan we in de zomer van 2018 weer die kant op, want er is nog zoveel te zien en te doen…

Bekijk ons Ibiza 2017 fotoalbum.
Veel foto’s zijn gemaakt door Linda

Zondag 23 juli, onze zevende vakantiedag, begon de dag bewolkt. ’s Avonds wilden we graag naar Sant Antoni om toch één keer deze vakantie de zonsondergang te zien, maar dan moest het wel helder zijn, anders had het geen zin om helemaal naar de andere kant van het eiland te reizen.

Gelukkig kwam de weersvoorspelling uit, toen we op het eind van de middag in de bus zaten, trok de bewolking weg. Omdat het zondag was reed er geen rechtstreekse bus naar Sant Antoni, maar moesten we via Eivissa reizen. We waren mooi op tijd en gingen eerst een hapje eten voordat we naar de plek gingen waar we een aantal jaar geleden ook zo mooi de zonsondergang hadden gezien. We liepen langs het beroemde Café Mambo en Café del Mar en konden prachtige plaatsen vinden op leuke ijzeren stoelen die langs de boulevard stonden, waar het later op de avond drukker en drukker zou worden. We moesten nog anderhalf uur wachten, maar vermaakten ons prima met foto’s maken van elkaar, kijken naar de boten en bootjes die we langs zagen varen en van de voorbijgangers die aan Linda vroegen of ze foto’s van hen wilde maken. Ondertussen zakte de zon steeds meer naar de horizon en was het moment nabij: de zon stond als een vuurbal op de horizon en zakte langzaam weg, tot er nog een streep over was. Nog even en … applaus! Weer een prachtige dag voorbij.

Onze dag begonnen we met een wandeling rondom Santa Eulària. Bij de receptie had ik een leuk foldertje gevonden waarin een mooie wandeling stond langs de rivier, de oude brug de Pont Vell en de kerkheuvel, Puig de Missa. Deze heuvel is 52 meter hoog en bovenop staan een kerk, een klooster en een indrukwekkend kerkhof. Het was dan wel bewolkt, maar erg benauwd, dus we liepen rustig aan en namen regelmatig de tijd om water te drinken. Boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht, in de verte zagen we ook ons appartement liggen. Weer beneden gekomen liepen we langs de Rambla naar de boulevard, waar we wat aten en dronken in een leuk eettentje.

De vijfde dag van onze vakantie, vrijdag 21 juli, begonnen we lekker rustig bij het zwembad en het strand. Ik ging op het strand zitten. Het was nog vroeg, half 11, en daardoor heerlijk rustig. Het grote strand lag er mooi en open bij, ik zag de prachtige zee, de wolken en de zon en kreeg het gevoel dat door Wendy zo mooi in haar “Ibiza” magazine wordt beschreven:

Ik vind Ibiza een magische plek, ervaar er het ultieme geluksgevoel. Geen plek op de wereld waar ik me zó thuis voel. Wakker worden, deuren openslaan, ontbijten in de zon met de fuchsiaroze bougainville, palmen en bergen op de achtergrond, Dan -onverwacht- komt een overweldigend gevoel keihard bij me binnen. Bám: schoonheid. Échte ontroering knalt mijn hart binnen. Een gevoel van rust, verwondering en geluk. Geen arrogantie, snobisme of overdreven mondain gedoe; voor ieder wat wils. In de basis is Ibiza Love, Peace and Happiness. Het échte hippiegevoel. Je ruilt je hoge hakken in voor slippertjes en hoe langer je je haar niet wast, des te beter het gaat zitten. Je kunt er zijn wie je bent.

Af en toe ging ik even de zee in om af te koelen en verder heb ik heerlijk gelezen en gewoon zitten kijken op het strand. Om half twee ging ik weer naar het appartement om te lunchen en om me klaar te maken voor ons bezoek -lekker shóppen- aan Eivissa. We kwamen hier om 16.00 uur aan met de bus.

Terwijl ik met de meiden winkel in, winkel uit ging, ging Eus op zoek naar een cadeautje voor Noah en een poster met de prachtige foto uit 1967 van fotograaf Toni Reira. Toni heeft in de zestiger jaren op Ibiza veel hippies gefotografeerd. Van deze beroemde foto is het beeld gemaakt dat je bij deze blog ziet en in Eivissa bij de haven staat. Toen onze benen toch wel wat moe waren geworden, besloten we een hapje te gaan eten bij Solera 1954. Ik nam Paëlla met allerlei soorten groenten, erg lekker. Ook de Sangria lieten we ons goed smaken.

Toen we richting de bus liepen, kocht ik toch nog de legergroene lange rok met split, die duidelijk op mij hing te wachten bij de Pimkie. Er hing er nog maar één, en dat was precies mijn maat. Inmiddels was het donker geworden en dan merk je echt dat Ibiza dan tot leven komt. Dat merkten we aan de drukte op de weg richting St. Eulària en de levendigheid die hier nog was toen we ’s avonds weer naar ons appartement liepen. Het was weer een mooie dag…

Donderdag 20 juli, gingen Linda en ik na het ontbijt eerst kaartjes kopen voor ons avondje uit bij de Ushuaïa winkel in het centrum van St. Eulària.

Dat kostte nog enige moeite, omdat we cash moesten betalen. Wij hadden alleen een bankpas meegenomen, dus moesten we op zoek naar een geldautomaat. Bij de derde poging, de eerste twee waren buiten gebruik, konden we geld opnemen en konden we kaartjes kopen voor de show van Martin Garrix. Het uitprinten van de kaartjes lukte ook pas na drie keer, omdat telkens een van de barcodes niet op een van de tickets verscheen.

Weer terug bij het appartement gingen we lekker ontspannen bij het zwembad en het strandje voor de deur. Om 17.00 uur aten we wat bij de bar van het hotel, waarna we ons gingen douchen en ons mooi gingen maken voor het avondje uit. We zagen er inderdaad prachtig uit: Febe in een knalrode jurk, Linda in een zwart gebloemde jumpsuit en ik in mijn nieuwe roze jurk.

Om 19.00 uur namen we de bus richting Eivissa. Hier wilden we overstappen op bus 14 richting Playa d’en Bossa/Ushuaïa, maar de bushalte zagen we niet zo gauw. Daarom namen we een taxi en voelden ons heel “sjiek”, afgezet worden voor de deur, hoe leuk is dat. Voordat we binnen waren bij Ushuaïa, werd drie keer aan de meiden gevraagd hoe oud ze waren, moesten ze hun ID laten zien, werden we gefouilleerd en in onze tassen gekeken. Febe moest helaas haar Tuc afgeven, drinken of eten, niets mocht mee naar binnen.

Het zag er binnen prachtig uit. Wel bijzonder de VIP ruimtes, waar het rustiger was, maar die alleen voor Bobo’s waren bedoeld. Verder grote palmbomen, vijvers en natuurlijk muziek. Toen wij aankwamen was het voorprogramma nog bezig, waarna om 22.00 uur Martin Garrix op het toneel verscheen. Leuk om het eens meegemaakt te hebben. Alle shows zijn voorzien van een enorm lichtspektakel, al die kleuren, geweldig om te zien. Gelukkig hadden we oordopjes in, want de muziek stond kn….. hard!!! Vanaf een bovengedeelte konden we alles goed overzien en als er af en toe een vliegtuig laag overkwam was dat een extra leuk effect.

Omdat Ushaïa geen dak heeft, moest er om 23.59 uur gestopt worden. Prima, want dan konden we nog een beetje redelijk thuis komen. Met de nachtbus gingen we terug naar Eivissa, waar we de volgende nachtbus, bij de haven, namen naar St. Eulària. Hier kwamen we aan om 01.30 uur, na een bijzondere avond.

Woensdag 19 juli, onze derde vakantiedag, besloten Febe, Linda en ik naar een klein strandje in het zuiden van Ibiza te gaan. Febe was hier al eens eerder geweest met vriendinnen en vond het leuk om ons dit strandje ook te laten zien. Eerst gingen we met de bus naar Eivissa, vanwaar we een taxi namen naar Cala des Jondal. We werden afgezet bij Blue Marlin.

Cala des Jondal is de meest trendy chill-outbaai van Ibiza. Het strand is 300 meter lang en 20 meter breed. Op het strand liggen voornamelijk gepolijste stenen, maar er is ook een stuk zand. Op het strand vind je onder andere het trendy Blue Marlin met luxe bedden en aan het eind van het strand het knusse Tropicana.

Ter hoogte van Tropicana gingen we op het zand zitten. In het eerste stuk van het water lagen ook veel stenen, daarom was er een bruggetje aangelegd om het water in te komen. Na het bruggetje nam je nog een paar grote stappen en kwam je op een zandbank, waar je tot je middel in het water kon staan. Het water was heerlijk, er werd door veel mensen gezwommen.

`s Middags aten we wat bij Tropicana, lekkere tosti’s en Ceasar salade. Daarna bleven we tot 18.00 uur nog lekker op het strandje zitten en namen toen bij Blue Marlin de taxi weer terug naar Eivissa. Hier hadden we om 19.30 uur afgesproken met Eus. Terwijl wij bij de haven aan het wachten waren, hoorden we een Spaanse moeder roepen om haar kind: “Laslo” “Laslo”. Haar kind was kwijt en er waren al verschillende mensen haar aan het helpen met zoeken. Linda besloot ook mee te gaan helpen en vroeg wat hij aan had. “Oranje kleding”, werd gezegd. En… hoera, Linda vond Leslo een eindje verderop in de haven, aan het huilen achter een gebouwtje. De moeder van Leslo was natuurlijk superblij dat Linda haar zoontje had gevonden.

’s Avonds aten we gezellig Tapas in het gezellige, oude havengebied en namen daarna de bus naar St. Eulària weer terug.

Dinsdag 18 juli, deden we overdag rustig aan. ’s Morgens heb ik gelezen bij het zwembad en ’s middags zat ik met de meiden op het strand voor het appartement. ’s Avonds gingen we met de bus naar Sant Carlos om Las Dalias te bezoeken.

Las Dalias is de meest historische hippiemarkt van Ibiza. De markt werd in 1954 voor het eerst gehouden. Er is een mooie binnenplaats waar tussen de wijnplanten de kraampjes zijn opgebouwd. Op deze markt is vooral veel kunstnijverheid te vinden.

De hippiemarkten van Ibiza zijn een overblijfsel uit de jaren 60 en 70, toen jonge drop-outs naar het eiland kwamen. Toen verkochten de hippies handwerk als zelf geknutselde sieraden of kleding die met natuurlijke verfstoffen was gekleurd. Daarmee hielden ze het hoofd boven water. De kraampjes op Las Dalias zijn heel sfeervol. De markt is overdag te bezoeken op zaterdag of op maandag- of dinsdagavond van 19.00 tot 01.00 uur.

Aanvankelijk wilden we een hapje eten in een restaurantje waar we vorig jaar wat hadden gedronken, even buiten het terrein van de markt. Maar de keuken zou pas om 19.30 uur opengaan, dus besloten vast naar de markt te gaan en daar een hapje te eten. Dit was veel leuker. Op het middenterrein was een restaurant in echte hippiestijl. Houten tafels, verschillende stoelen, prachtige gekleurde doeken, mooie vazen op tafel met takken en droogbloemen en verschillende borden. De bediening was erg vriendelijk.

Na het eten lekker geslenterd over de markt, fijn zo ’s avonds. De temperatuur is dan aangenamer en het is minder druk dan overdag. Op het eind lieten Linda en ik bij een kraampje hetzelfde soort armbandje maken met mooie, zelfgekozen kleuren. Om 23.00 uur namen we de laatste bus richting St. Eulària weer terug.

Onze vakantie naar Ibiza begon dit jaar al heel vroeg. Op maandag 17 juli liep om 2 uur ’s nachts onze wekker af, omdat we om 3 uur werden opgehaald door de taxi die ons naar Schiphol zou brengen.

We waren voorbereid op lange wachttijden, maar dat viel gelukkig reuze mee. We waren redelijk snel aan de beurt om onze koffers in te checken en ook door de douane ging alles heel voorspoedig. Zo konden we nog rustig aan wat tijdschriften kopen, koffie drinken en een broodje eten voordat we naar de gate liepen. Net voor het boarden om 6 uur zagen we Ruud Gullit de wachtruimte binnenkomen met waarschijnlijk zijn kinderen, ook óp naar Ibiza. Om half 7 gingen we de lucht in en na een goede vlucht kwamen we om 9.15 uur aan op het vliegveld van Eivissa. Hier namen we bus 24 naar Santa Eulària, waar we tien dagen in appartement Ros zouden verblijven.

Santa Eulària des Ríu is de op een na grootste plaats van Ibiza met stadsstranden en leuke winkels. Meer dan een kwart van de inwoners is geen Spanjaard; de inwoners komen vooral uit Duitsland, Engeland, Roemenïe, Italïe en Frankrijk, maar er wonen ook veel Argentijnen en Marokkanen. Aan de rand van de stad ligt een mooie oude brug, de Pont Vell. Ertegenover ligt de kerkheuvel Puig de Missa. Richting het strand loop je vanaf het busstation over de Rambla (Passeig S’Almera) en kom je uit op de prachtig aangelegde promenade.

Dit jaar hadden we zelf in november de vliegreis geboekt via Transavia en via Booking.com het appartement. Dat ging prima en ook het huren van een appartement in plaats van een hotel is ons weer heel goed bevallen. Bij het busstation van St Eulària vroeg ik een folder met de buslijnen en tijden, handig, omdat we veel met de bus wilden ondernemen.

Eigenlijk zouden we pas na 14.00 uur ons appartement in kunnen, maar alles was al schoongemaakt, dus konden we er al eerder in. De toezegging van “zeezicht” kwam uit, we hadden een prachtige kamer op de derde verdieping. Fijn dat we eerder konden inchecken, zo konden we ons vast installeren en op verkenning uit gaan. Hierna gingen we heerlijk bij het zwembad en op het strand liggen.

’s Avonds gingen we eten bij Restaurant Somiart op de boulevard. Die avond was het FLOWER avond, er werd muziek gedraaid uit de jaren 60 en 70, heel gezellig. Hierna gingen we naar bed, want we waren best moe van het zeer vroege opstaan…